Instructions

Instrukcja do Przełącznika temperaturowego dyferencyjnego firmy Conrad www.conrad.pl

Strona 16 z 32

Dystrybucja Conrad Electronic Sp. z o.o., ul. Franciszka Kniaźnina 12, 31-637 Kraków, Polska

www.conrad.pl

elementu przez dłużej niż 5 sekund byłoby ewidentnym i niedopuszczalnym błędem,

grożącym przegrzaniem. Po wykonaniu połączenia, wokół punktu lutowniczego zwykle

osadzają się resztki topnika (kalafonii). Jeśli używane było typowe spoiwo do celów

elektronicznych, nie ma żadnej potrzeby usuwania resztek topnika. Nie jest on agresywny, nie

powinien też przewodzić prądu. Dodatkowe wykorzystanie kalafonii podczas lutowania to

stare przyzwyczajenie wcześniejszego pokolenia elektroników – na pewno niczym nie grozi,

ale przy typowym montażu na płytce z użyciem drutu lutowniczego z topnikiem w rdzeniu

jest niepotrzebne. Nie dotyczy to pobielania, które omówione jest pod następnym

śródtytułem.

Pobielanie: Zwykle punkty lutownicze płytki oraz końcówki elementów są albo pocynowane,

albo pokryte stopem, który zapewnia znakomite warunki lutowania. Nie można tego

powiedzieć o końcówkach przewodów. Dziś coraz częściej stosowane są nowoczesne metody

dołączania przewodów, niewymagające lutowania, gdzie wykorzystywane są różne styki i

złącza o rozmaitej konstrukcji. Jednak nadal bardzo często trzeba dołączyć przewody za

pomocą lutowania. Przed ostatecznym lutowaniem przewodów warto pobielić ich

odizolowane końcówki, czyli nałożyć na nie wstępnie trochę „cyny”. Początkujący popełniają

tu istotny błąd: próbują nabrać na grot kroplę cyny i „pomalować” nią końcówkę miedzianego

drutu. Zazwyczaj nie daje to akceptowalnego rezultatu, głównie z powodu braku

wystarczającej ilości topnika. Warunkiem prawidłowego pobielenia jest obecność znacznej

ilości topnika, dlatego tylko podczas pobielania uzasadnione jest użycie dodatkowego

topnika. Do fachowego pobielenia dużej liczby przewodów warto zastosować topnik w

postaci płynnej i tygielek z płynną cyną. Praca postępuje błyskawicznie: wystarczy

odizolowaną końcówkę zanurzyć w topniku, a następnie na 1...2 sekundy w płynnej cynie.

Przy konieczności pobielenia wielu końcówek przewodów warto sobie zbudować choćby

prowizoryczny maleńki metalowy tygielek z płynną cyną według któregoś pomysłu z rysunku

10 i zanurzać w nim końcówki, potraktowane uprzednio roztworem topnika – roztworu

kalafonii w denaturacie. Powierzchnia cyny w tygielku pokrywa się warstewką wypalonego

spoiwa i tlenków, więc okresowo należy tę warstwę usuwać. Fotografia 19 pokazuje

fabryczny tygielek w postaci przystawki do lutownicy. Odizolowane końcówki przewodów

moż- na też elegancko pobielić za pomocą zwyczajnej lutownicy, najpierw rozgrzewając

końcówkę w kawałku kalafonii, potem nakładając niewielką ilość cyny. Zamiast rozgrzewania

w kawałku kalafonii warto zanurzyć końcówkę w roztworze kalafonii w denaturacie – będzie

mniej gryzącego dymu. Podczas takiego pobielania „na piechotę”.

Rysunek 10